آئین مستان

ابر بهارم یابن الزهرا

تا کی ببارم یابن الزهرا

ای اخرین مسافر دنیا کجایی

ای یوسف صحرایی زهرا کجایی

شاها نظر به ما کن

 لطفی بر این گدا کن

در یک قنون وترت

آقا ما رو دعا کن

یابن الجسن کجایی

دلم هوای دیدنت کرد

یا طلعه الرشیده برگرد

ای روشنی بخش دلم تو آفتابی

کی می شود بی پرده بر دنیا بتابی

یه سر اگه شد آقا بیا به روضه ما

تا از شرار آهت، آتیش بگیره اینجا

همراه خود ای بی قرینه

یه شب ببر ما رو مدینه

شاید مرا یک شب کنار خود نشانی

بالای قبر مادرت روضه بخوانی

روضه از آن جوانی که شد قدش کمانی

هم شد مویش سپید هم رویش ارغوانی

بسوی عاشق دل خسته ات گهی نظری / عنایتی که ز کاشانه ات کند گذری

به شوق وصل تو دارم هزار ناله و آه / به آه سینه سوزان گهی اثری

به سوز سینه سوزانت خسته ات سوگند / زده به خرمن عمرم فراق تو شرری

یبن الحسن یبن الحسن

سحر به یاد تو از خواب ناز برخیزم / به این امید که بینم جمال تو سحری

کی میشه صورتت ببینم قربون اون خال قشنگت، قربون اون نماز خوندنت، قربون اون رکوع سجودت، قربون گریه کردنت، قربون راه رفتنت، قربون نشستنت، قربون سینه زدنت، قربون گریه کردن برا حسینت، قربون گریه کردن برا مادر و عمه ات زینب، آقا، قربون چشات، قربون ابروانت، قربون صورتت،قربون دستات، قربون احسانت،قربون لبخندت، آقا خودی نشون بده،آقا؛

آن مرد میگه وقتی آقا رو دیدم غفلت منو ورانداخت، فرمود: عاشورا می خوانی ، گفتم: آره آقا اما از بَر نیستم. فرمود: بخوان عاشورا را، در دم از بَر خوندم، گفت: حالا میای بریم زیارت جدمون حسین، دستم گرفت با یه اشاره دیدم دم در حرم ابی عبدالله هستیم ، سلام کرد اذن دخول نگرفت، بعد گوشه زد باز هم حالیم نشد، گفت: امام زمانت می شناسی، گفتم: آره فداش می شم، گفت: سلام کن بهش، سلام کردم دیدم خودش جواب داد، باز هم نفهمیدم، دستم تو دستش، دیدم برا جدش گریه می کنه، هی میگه حسین، از این موضوع چی میخوای بگی، میخوام بگم اگه میشه، ناراحت نمیشی، وقتت گرفته نمی شه، امروز بیا دست ما رو هم بگیر ببر تو حرم آقامون حسین، حسین،

سحر به یاد تو از خواب ناز برخیزم / به این امید که بینم جمال تو سحری

به روی صفحه دل نقش تو دارم / اگر چه غایبی لیکن در نظری

کریم در به روی بینوا نمی بندد / گشای درب حریمت به روی دربدری

من دربه در تو شدم من گمشده دارم من ناراحتم به خودت قسم من تو رو می خوام به هرکی دل می بندم بازم آروم نمی شم دنبال تو می گردم، اینم فطرتم خدا اینگونه قرار داده،اینجاست سجده می خواد تا قیامت، به سجده باشی سر از سجده بر نداری، به وجود شما خدا ما را پاک آفرید، خلقت ماها رو

بی قدر و بها هستم درمانده ام و پستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

با زشتی بسیارم در باغ گلت خارم

از فیض تو سرشارم در پیش تو بنشستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

از قید خود آزادم زیرا به تو دل دادم

دربند تو افتادم کز دام جهان رستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

در فکر تو آسودم با ذکر تو خوشنودم

تا بودی و تا بودم تا هستی و تا هستم

یک بار صدایم کن صد بار فدایم کن

از خویش جدایم کن آخر به تو پیوستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

پروانه وار سوزم و پروا نمی کنم

جز دور شمع روی تو پر، وا نمی کنم

باشد تمام هستیم این چند قطره اشک

با این گهر نگاه به دریا نمی کنم

گم گشته ی سراسر عمرم، بیا بیا

بنمای رخ که مثل تو پیدا نمی کنم

صد آسمان ستاره اگر آیدم به چشم

 جز ماه عارض تو تماشا نمی کنم

آنی اگر کنم قد و بالات را نگاه

عمری نگه به عالم بالا نمی کنم

گر صد هزار دست تمنا برآورم

غیر از تو را من از تو تمنا نمی کنم

جان رشته ی کلاف و دلم گشته مشتری

من ترک عشق یوسف زهرا نمی کنم

حتی بهشت را به سر دست من ار نهند

با یک نگه به روی تو سودا نمی کنم

ای بهترین قصیده ی عشقت دعای عهد

من ترک این قصیده ی غرّا نمی کنم

یا صاحب الزمان

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان ترا که من هم برسم به آرزویی

همه موسم تفرج به چمن روند وصحرا

 تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

 سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

قرار دل، ز فراقت دگر قرار ندارم

به انتظار قسم، تاب انتظار ندارم

به احتظار مبدل شد انتظار ظهورت

اجل رسیده دگر تاب احتظار ندارم

اگر بهار شود چار فصل سال برایم

خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم

به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی را

که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم

نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت صبرم

چگونه صبر کنم، دیگر اختیار ندارم